Het modellenbos is eerder al eens aan de orde geweest. Dit duistere bos is om te verdwalen… Voor elke uitdaging of probleem is een eigen model beschikbaar. Om er een paar te noemen: BiSL voor Business Informatiemanagement (BIM), ITIL en FitSM voor IT service management, ASL, Scrum, Safe en DevOps voor IT development, ISO 27000 voor informatiebeveiliging, TOGAF voor architectuur, etc.
 
Gebruikers van deze modellen zetten meestal hun oogkleppen en verduisterende zonnebril op bij toepassing ervan. De oogkleppen: focus op 1 model dat de waarheid is voor de problematiek die ze ervaren en dus niet verder kijkend dan hun neus lang is…
De verduisterende zonnebril: de zonnige kant wordt vergeten. Alleen de relevante delen van een model worden belicht voor het probleem (de duistere kant), waardoor de andere delen van het model achterwege worden gelaten…
 
Helaas ligt niet alleen de problematiek van de modellen bij de gebruikers, maar ook voor de ontwikkelaars van die modellen. In plaats van aan te sluiten op de gangbare modellen, wordt er een totaal nieuwe gedachtewereld met eigen dialect of zelfs een eigen taal neergezet.
 
De eigen dialecten of talen maken het ondoenlijk voor leken om de modellen aan elkaar te relateren en in samenhang te implementeren. De term best practice wordt misbruikt om slechts een selectie van het model te onderkennen.
 
Conclusie is dan ook dat vele modellen met nog meer toepassingen komen, die onderling niet op elkaar zijn afgestemd qua terminologie en interfaces, waardoor het modellenbos met de vegitatie tot een ontoegankelijk oerwoud het resultaat is. Alleen met gedegen kennis en dito ervaring is er met de juiste snoeimiddelen een weg te banen in het oerwoud. Helaas is de constatering dat deze aanpak veelal niet wordt gehanteerd in de praktijk en daarmee eenzijdig de complexiteit in organisaties wordt aangevlogen.